چقدر تلخ بود کودکیم‎ ‎که سیگار را قاتل پدرم میدانستم و چقدر سخت است امروز که قاتل پدرم را روزی هزار بار می بوسم!!

چه تلخ! لبهایش بوی سیگار میداد، و چه تلخ تر اینکه میدانستم سیگار نمیکشد!

تکلیف گفتنی ها که معلوم است زحمت نگفتنی ها هم می افتد بر گردن سیگار

بعضی‌ آدما با چشاشون گریه نمیکنن ، پا میشن یه سیگار بر میدارن و میرن تو بالکن

“یادت“ برایم همانند قصه ی سیگار پیرمردیست که سال هاست میگوید نخ اخر است